Vroeger kende je altijd iedereen en zei je ook iedereen gedag.

Geertje Timmer – de Jonge 

Geertje Timmer – de Jonge is geboren en getogen op Rozenburg. Ze is erg actief in het dorp, werkend voor welzijnsorganisatie DIA, lid van de Dorpsraad, vrijwilliger bij de Voedselbank / Tweede Kans winkel, de Historische Vereniging Oud Rozenburg, stichting Rozenburg Bloeit en het Oranjecomité. Een ‘onzichtbare kracht’ want ze is aanwezig op heel veel plekken, maar nooit op de voorgrond. Reden voor Vanja Beukelman-Pavlovic om Geertje toch een keer te vragen naar haar verhaal.

“Ik ben geboren op 5 augustus 1963 in de Wethouder van Heldenstraat”, vertelt Geertje. “Ik ben de oudste en ik heb vier broertjes en een zusje. In 1979 verhuisde ons gezin naar de Julianastraat, een groter huis. Daarvandaan ben ik gaan samenwonen. Ik wilde hier in Rozenburg blijven wonen. Mijn oudste zoon is geboren in 1988 en mijn dochter in 1990. Mijn jongste zoon is in 1995 geboren. Alle drie mijn kinderen wonen op Rozenburg. Daar ben ik blij mee.”

Van wie ben jij er een?

“Mijn opa’s en oma’s zijn allemaal Rozenburgers. Ik ben vernoemd naar mijn beide oma’s. Mijn vader Jan de Jonge was chauffeur bij Lievaart uit de Emmastraat. Mijn opa en oma van moeders kant woonden op de Staaldiepsedijk, waar nu de Vopak is.

Mijn opa de Jonge was al jong weduwnaar. Hij woonde op de Julianastraat. Bij hem kregen we brood met speculaas te eten, herinner ik me.”

Geertje is Nederlands Hervormd. Ze heeft zich als volwassene laten dopen. “Mijn ouders hadden gehoord dat zij hun kinderen niet mochten laten dopen, omdat ze geen belijdenis hadden gedaan. Toen ik 9 maanden was, hoorden ze dat het alsnog mocht. Maar toen had mijn moeder iets van: nu hoeft het niet meer, toedeloe. Ik huilde nooit, maar bij praten over doop en belijdenis ging ik altijd huilen. Dat greep mij aan. Toen ik eenmaal was gedoopt voelde ik me een kind van God. Zelf ga ik niet meer naar de kerk. Ik vind dat je gelooft met je hart en niet in een gebouw.” 

Voor haar eerste huwelijk werkte Geertje in de Plantage in Brielle. “In de keuken, zeven jaar lang. Toen de oudste twee kinderen geboren waren, ben ik een opleiding gaan doen, als secretarieel medewerker. Via een collega hoorde ik dat een advocatenkantoor op Rozenburg iemand zocht. Daar heb ik toen een tijd gewerkt.” 

Rozenburg is tijdens jouw leven erg veranderd. Wat is jou van de veranderingen het meest bijgebleven? 

“De laatste tien jaar zie ik dat de bevolking van Rozenburg verandert. Vroeger kende je altijd iedereen en zei je ook iedereen gedag. Nu kom ik ook mensen tegen die ik wel aankijk, maar die gewoon niks zeggen. Dat ben ik eigenlijk niet gewend. Want je hoeft elkaar niet goed te kennen, maar je kan elkaar wel gedag zeggen. Waarom niet? Ik vind dat eigenlijk de minst leuke verandering. Met de tijd verandert alles, maar de sociale verandering is het minst leuk.”

Geertje mist ook zaken als het oude zwembad. “Als ik kijk naar de mogelijkheden in het nieuwe gebouw, dan vind ik dat tegenvallen. Een feest vieren kan daar niet. Binnen Rozenburg missen we heel veel vierkante meters om feesten te vieren. Muziektheater De Ontmoeting is een mooi pand, maar kan niet voor alles worden gebruikt. Je kan daar geen bruiloft houden tot twee uur ‘s nachts. Ook De Schans wordt erg gemist. Voor een feestlocatie moet je nu buiten Rozenburg zoeken.”

Tijdens de verkiezingen voor de nieuwe Dorpsraad opperde je een idee om De Schans nieuw leven in te blazen. 

“Ik ben van mening dat De Schans gewoon moet blijven bestaan. Je moet zorgen dat je dat gebouw houdt en dan een combinatie maken met het inzetten van jonge mensen die een vak moeten leren. Je kan er timmerlui neerzetten en loodgieters, schilders, mensen in de tuin, beveiligingsmensen, gastvrouwen en -heren, mensen aan de bar. Je kan mensen in de keuken leren koken. Je kan er zoveel meer doen! Zo wordt het gebouw in ere hersteld en kunnen heel veel mensen een echt vak leren. Ze voelen zich bovendien verantwoordelijk voor De Schans, want het is hun eigen gebouw geworden.”

De gemeente Rotterdam wil De Schans afbreken om er woningen voor in de plaats te zetten. “In eerste instantie was het de bedoeling dat er beneden winkels kwamen en boven woningen. Nu zijn ze al zover dat ze hebben gezegd: ‘Nee we gaan alleen woningen neerzetten.’ Wat ik ervan denk, is dat ze alleen maar willen slopen en alleen maar hele dure huizen terug willen zetten.” 

Je zei dat jouw grootste wens is dat Rozenburg weer leeft. Was dat vroeger zo?

“Op het veld waar nu de bieb is, stond vroeger elk jaar een grote kermis. Er was van de kerk een grote rommelmarkt. Daar kwamen mensen echt op af. Dat was reuze gezellig. Dat was voor mij veel meer het volkse en dat mensen daar echt op af kwamen. Je moet nu zoveel moeite doen om mensen te bewegen ergens naartoe te gaan. Dat was vroeger makkelijker. Zo’n evenement was ook echt een ontmoeting. Dan zag je die weer en die weer.

Rozenburgers waren vroeger actiever, meer betrokken. Zo’n straat als de Piet Heinstraat nu nog is, waar in december de hele straat feestelijk is verlicht. Allemaal betrokken buren. Zo’n straat vind ik heerlijk. Gewoon een lekker buurtstraatje, waar mensen wonen die normaal met elkaar omgaan.” 

Voor het Oranjecomité helpt Geertje jaarlijks met het organiseren van meerdere activiteiten, zoals Koningsdag en Dodenherdenking op 4 mei. “Volgend jaar is het 80 jaar geleden dat Nederland werd bevrijd. Daar willen we ook iets voor organiseren.” 

Je werkt bij welzijnsorganisatie DIA. Weten Rozenburgers dat al te vinden?

“Het is een zelfstandige tak van de drie organisaties Donna Daria, Avant Sanare en InMovement. Het is negen jaar geleden gestart in de bibliotheek en daar is later de Lekstraat bijgekomen. De jeugd weet inmiddels wel dat ze in de Lekstraat moeten zijn. Dat is fijn voor ze, een eigen plek. Ik denk dat het best wel veel tijd nodig heeft om iedereen te bereiken. DIA is voor alle leeftijden, niet alleen voor ouderen zoals vroeger Careyn. Iedereen is welkom, van heel jonge tot oudere inwoners.

Mensen van 70, die een rijbewijskeuring nodig hebben, weten het nog niet zo goed te vinden. Mensen lezen ook niet meer in de lokale krant. Ik zie wel dat mensen, als ze eenmaal binnen zijn, dat doorgeven aan bekenden. Mensen weten nog niet wat DIA doet. Ik vertel het aan mensen welke activiteiten er bij DIA zijn. Zoals de wekelijkse koffiegroep, de wandelgroep, de klusgroep, workshops, vaak zijn er bijeenkomsten die afgesloten worden met een lunch, een wens is om ook een restaurant te realiseren. Kortom, er is van alles te doen.”

Je werkt ook al lang als vrijwilliger bij de Voedselbank. Hoe gaat dat?

“We hebben nu minder klanten dan een paar jaar gelden. De toelatingseisen van de landelijke Voedselbank zijn strenger geworden. Gemiddeld hebben we 2 á 3 keer per week een aanvraag.”

De Rozenburgse Voedselbank werkt samen met die van Rotterdam. “Ik vul de papieren in van aanvragers en zij bepalen of het wordt toegekend. Het werkt niet zo van: wij komen een pakketje halen bij een loketje. Soms moet je ‘nee’ zeggen. Ik word soms ‘die lange van de Voedselbank’ genoemd. Dat moet dan maar. Ik zeg graag eerlijk waar het op staat. Wat ik ook niet kan is in nette woorden iets zeggen. Ik zeg het niet omfloerst, maar meteen van dik hout.” 

Geertje herinnert zich een compliment dat ze kreeg. “Een heel donkere vrouw met een gouden tand vroeg: ‘Het maakt jou niet uit welke kleur iemand heeft, he?’ Dat vond ze bijzonder. Ik heb daar nooit bij stilgestaan. Iedereen is voor mij gelijk.”

Ik vind jou wel een duizendpoot. Waarom?

“Misschien omdat ik erg nieuwsgierig ben. Ik wil van alles op de hoogte zijn. Mijn valkuil is dat ik iedereen wil helpen en me tegen alles aan bemoei. Ik vind het moeilijk om te blijven zitten bij etentje als de gastvrouw gaat afruimen. Dan wil ik graag helpen. Ik ben de oudst van zes kinderen, dus ik moest wel helpen, bijvoorbeeld afdrogen als mijn vader ging afwassen.”

Toen oud-burgermeester Aboutaleb op Koningsdag in Rozenburg was, liep Geertje met hem mee. “Toen we afscheid namen zei hij: ‘Je bent altijd in mijn radar. Waar ik ben, ben jij altijd. Toen wilde hij met me op de foto en kreeg ik drie zoenen. Ik ging bijna huilen. Dat had ik echt niet verwacht. Dat hij dit wist, dat vond ik heel bijzonder. Heel mooi.”

Wat is het belangrijkste wat je aan Rozenburg wil meegeven?

“Qua activiteiten zou ik graag houden wat er is. De markt, de feesten. Die zijn belangrijk ook om elkaar te kunnen ontmoeten. De bieb, kerken. Wij zijn allemaal Rozenburgers ook al kom je hier niet vandaan. Ik mis alleen het persoonlijke. Mensen die van buiten komen en zich afzijdig houden, zich opsluiten. Kom nou eens kijken.

Ik mis een goed verenigingsleven. Zoals vroeger in De Schans. Dat was altijd een bloeiende tijd, saamhorigheid. Wat ik ook jammer vind is dat alle jeugd over één kam wordt geschoren. Natuurlijk zitten er vervelende ventjes bij. Maar die had je vroeger ook. Er valt met de meeste jongeren best te praten. Communicatie is belangrijk. Ik spreek jongeren gewoon aan als het niet helemaal goed gaat, maar wel op een normale toon. Het is maar net hoe je iemand benadert.”

Hoe zie jij de toekomst van Rozenburg?

“Wat je steeds hoort zeggen is dat Rozenburg vergrijst. Dat klopt, maar dat hoeft niet zo te zijn. Als je als gemeente of woningstichting nu eens nieuwbouw gaat plegen voor jongeren, dan haal je de gemiddelde leeftijd naar beneneden. Zorg ook voor voorzieningen. Ga iets doen met het winkelbestand. Zorg voor een grote eigenaar van winkelpanden die ook aan de inkomens en de leeftijd van inwoners denkt.” 

Geertje vind zichzelf een gelukkig mens. “Ik ben gezond. Mijn man en kinderen zijn in de buurt. Wat heb ik verder nog te wensen? Ik geniet er van op mijn fiets door het dorp te rijden. Bekenden te zien. Afstappen, praatje maken. Ik kom heel graag in Italië en als ik de Staatsloterij zou winnen, dan ging ik vaker naar de Adriatische kust. Maar toch kom ik altijd weer graag terug op Rozenburg.”