Van agrarische eilandbewoners tot haven werkers
Rozenburg was 435 jaar geleden een agrarisch eiland, dat in de jaren zestig van 20e eeuw veranderde in een industrieel dorp, om in de laatste jaren van de 20e eeuw en het begin van de 21e eeuw steeds meer een kleine groene dorpskern in de haven van Rotterdam te worden. In maart 2010 werd dit eiland officieel een deelgemeente van Rotterdam. Deze gebeurtenis markeerde het einde van een zeventig jaar durende worsteling tussen de wereldhaven van Rotterdam en het boereneiland, tussen de industrie en de natuur, tussen de arbeider en de boer. Inmiddels wonen er 12.555 verschillende mensen met verschillende Nederlandse en niet-Nederlandse afkomsten in Rozenburg.
Naast elkaar maar niet mét elkaar
In de jaren zestig kwamen er in één grote golf Spaanse, later Turkse, en toen Joegoslavische arbeiders om in Rozenburg te werken en wonen. Het was de wens van al deze arbeiders om eens weer terug te keren naar hun geboorteland. Maar bijna niemand ging terug. Een nieuwe generatie Rozenburgers met verschillende etnische identiteiten werd geboren. In de jaren zestig was Rozenburg de jongste gemeente van Nederland. Het was een plek voor nieuwe beginners. Het verenigingsleven groeide, het sociale leven was rijk. De economie groeide en de levenstandaard ging daarmee ook omhoog. Oude en nieuwe bewoners leefden harmonieus naast elkaar, maar niet mét elkaar. Men bleef binnen de eigen sociale kring. Voor dat moment werkte het. Hoe groot de kloof eigenlijk was tussen deze gemeenschappen, werd niet zichtbaar of voelbaar. De jonge generatie die hier geboren is, ging later grotendeels uit Rozenburg. Wie er overbleef waren de oorspronkelijke bewoners van voor de jaren zestig en de eerste generatie migranten. Wat hen verbond was de plek, de grond zelf. Waar ze elkaar dagelijks met respect begroetten, maar meer dan dat ook niet.
Behoefte aan een eigen identiteit
In 2010 werd het dorp Rozenburg onderdeel van de gemeente Rotterdam. Rozenburg is nu een van de vele ‘wijken’ van Rotterdam, tot groot ongenoegen van veel bewoners. Rozenburg heeft als kleine kern behoefte aan een eigen identiteit met eigen verhalen. Een eigen gemeenschapsgevoel. Maar wanneer we de vraag stellen wat die identiteit is, voelen we de kloof tussen de verschillende groepen sterk. Rozenburgse cultuurmakers vinden het van groot belang het gevoel van saamhorigheid te versterken en het dorpsgevoel van ‘ons kent ons’ niet kwijt te raken. Het verhaal van Rozenburg heeft een update nodig: nieuwe verhalen moeten worden toegevoegd aan het oude verhaal en het oude verhaal mag veel meer gedeeld en gewaardeerd worden door alle Rozenburgers die hier nieuw komen wonen.
0 reacties